Aanvankelijk lezen Broeders van Maastricht. Langs nieuwe wegen een globaalmethode (1932-1950)

In de jaren dertig van de twintigste eeuw was er veel belangstelling voor een nieuwe methode om de kinderen te leren lezen: de globaalmethode. Psychologen die aantoonden dat de mensen eerst het geheel waarnemen en daarna pas de delen, waren bijzonder populair. In de onderwijswereld werd dit vertaald door uit te gaan van zinnen. De methode gaf vanaf de eerste dag verhaaltjes met zinnen die nagezegd en nageschreven moesten worden. De kinderen werden gestimuleerd om zelf ontdekkingen te doen. Door oefeningen met etiketten werd de onderlinge vergelijking en herkenning van afzonderlijke woorden gestimuleerd. Ten slotte moest het kind er toe komen om met die klankenkennis ook woordjes te ontcijferen die niet waren voorgezegd en daarmee begon de synthese.

Naast de etiketten met namen van zestig voorwerpen in de klas, bevatte de methode ook een rekje met twintig woordjes van situaties of voorwerpen, die niet in de klas zichtbaar waren. De methode bestond uit acht leesboekjes die naast een paginagrote illustratie van M. van Amelsvoort in schrijfletters korte teksten bevatten, die steeds moeilijker werden. Op het titelblad werd A.B. Schrijvers als auteur vermeld, dit was het pseudoniem voor meerdere broeders: Arnoldus Siezenis, Beatus Roeling, Martinus Köhlbrugge en Eufronius Loogman.16 In het prentenboek ‘Kijk en lees’ stonden zestig veelgebruikte afbeeldingen met links het woord in schrijfletters en rechts in drukletters.

Vanaf januari in elk schooljaar, werd in de eerste klas aansluitend gewerkt met acht leesboekjes, ‘Alleen op weg’ genoemd. De methode was niet zo populair als ‘Zien en zeggen’, maar werd toch nog enige malen herdrukt en in sommige scholen gebruikt. Binnen en buiten de congregatie ontstond in de jaren dertig en veertig een felle richtingenstrijd van voor- en tegenstanders van de globaalmethode.17 Deze discussie verstomde enigszins toen in 1951 een nieuwe methode van de broeders verscheen.